O parafii

Parafia

Parafia w Swornegaciach ma długą i ciekawą historię. Pierwszą wzmiankę o miejscowości podaje dokument papieża Grzegorza X z 15 lipca 1272 roku, który poleca opiece biskupów chełmińskich znajdujący się tu zakon augustianów. Istniał przy nim Kościół pw. św. Jana Chrzciciela. Fundatorem zakonu był książę pomorski Mestwin II i jego żona – księżna Eufrozyna. Przywilej lokacyjny wieś uzyskała w 1291 roku od Mestwina II. Dokument ten jest znamienny, bowiem został wystawiony przez księcia wprost w Swornegaciach w obecności 14 wysokich urzędników księstwa pomorskiego. Obecność tylu znamienitych gości świadczyła o tym, że odbyło się wówczas w Swornegaciach spotkanie, na którym omawiano sprawy wagi państwowej. A do nich należała niewątpliwie darowizna puszczy sworzyńskiej na rzecz konwentu zakonników św. Augustyna. Augustianie nie zaznali w Swornegaciach spokoju. Klasztor w czasach krzyżackich często napadano. Z tego też powodu Wacław II zezwolił w 1303 roku na połączenie augustianów z zakonem cystersów w Oliwie. Natomiast cystersi, by uniknąć konfliktu oddali w 1330 roku Swornegacie Zakonowi Krzyżackiemu. Administracyjnie wieś włączono do komturstwa tucholskiego. Za rządów Zakonu osadę zmieniono na folwark. W 1333 roku patronem Kościoła, prócz św. Jana Chrzciciela, stał się św. Bartłomiej Apostoł. Jednakże pierwsza wzmianka o istnieniu w Swornegaciach parafii pochodzi z 1382 roku. Ten stan rzeczy zmienił się w I poł. XVII wieku. Niewielka liczba księży sprawiła, że dotychczasowa parafia w Sworach stała się filią kościoła w Konarzynach. Niestety, ówczesna świątynia nie zachowała się do naszych czasów i spłonęła pod koniec XVII wieku. Mieszkańcy szybko jednak podjęli się dzieła odbudowy kościoła, który najprawdopodobniej powstał na początku XVIII wieku. Patronką została św. Barbara, której kult we wsi był bardzo rozpowszechniony. Wciąż jednak Swornegacie były filią konarzyńskiej parafii. Samodzielność odzyskały dopiero w 1909 roku. 10 lat później powstała nowa, neobarokowa świątynia pod tym samym wezwaniem. Kościół ozdobiła piękna polichromia autorstwa braci Drapiewskich, która nawiązuje do kaszubskiej sztuki ludowej. Przez ponad 60 lat nowy i stary budynek sakralny stały obok siebie. W 1982 roku stara, drewniana świątynia została przeniesiona do muzeum etnograficznego we Wdzydzach Kiszewskich i odrestaurowana.